Amaunet - bogini wiatru północnego, żona Amona. Jedno z ośmiu pierwotnych bóstw lub boskich sił znanych jako Ogdoada. Anat - waleczna bogini syro-palestyńska, podobnie jak Astarte czczona w Egipcie od czasów Nowego Państwa. W mitologii egipskiej Anat jest córką słonecznego bóstwa Ra. Przedstawiano ją z tarczą, włócznią i toporem, opiekunka zaprzęgów rydwanów. Jako wojowniczka posiadała świątynię w Tanis - ramessydzkiej stolicy we wschodniej Delcie. Anat była też boginią krów. Astarte - bogini kananejska. Jej kult rozwijał się w Egipcie od czasów XVIII dynastii, szczególnie w Memfis i w leżącym koło niego porcie Peru-nefer, gdzie mieszkali w tych czasach liczni Syryjczycy i Palestyńczycy. W Egipcie uważano ją za boginię-wojowniczkę. Byla córką boga Re, a jej mężem był Baal, z którym to miała świątynię w Memfis. Razem z Anat była opiekunką zaprzęgów rydwanów. Czasem utożsamiana (lub mylona, co na jedno wychodzi) z Izydą. Bastet, Bast - ("Ta, która jest z Bast=Bubastis") początkowo prowincjonalne bóstwo opiekuńcze, zyskuje na popularności od Średniego Państwa. Przedstawiana jako kotka lub (wcześniej) lwica, pierwotnie zapewne związana z kultami wojowniczymi (nazywana była "matką boga bitwy") - z czasem "łagodniała" i od Nowego Państwa była patronką radości, zabawy, muzyki, tańca, wojny, maści, zmysłowości, uciechy i seksu. Były jej poświęcone koty jako symbol zwierzęcej pasji. Jej wyznawcy czcili ją procesjami z wozami pełnymi kwiatów i orgiastycznymi obrzędami. Jej święta były bardzo wystawne i popularne. Kojarzona także z Mut, Sachmet, Tefnut i Hathor. Obrazki: Buto - bogini północy. Hathor - właściwie Hat-Hor czyli "dom Horusa", "zamek Horusa"; lokalny fetysz dolnoegipski z biegiem czasu przekształcił się, wskutek ekspansywnego wchłaniania wielu bóstw lokalnych, w jedno z najpopularniejszych bóstw żeńskich; w swoich najważniejszych funkcjach bogini niebios, rodząca słoneczną tarczę. W Dendera głównym ośrodku jej kultu, uważana była za małżonkę Horusa z Edfu, choć w heliopolitańskiej kosmogonii wyparła ją z tej pozycji Izyda. Łączona w teologicznych spekulacjach z wieloma innymi boginiami: Izyda, Sachmet, Maat i Bastet, w koncu nawet z Afrodytą. Najczesciej przedstawiana jako krowa lub kobieta z głową krowy i tarczą słoneczną pomiedzy rogami,uważana za boginię miłości, tańca, radości, nieba, piękna, później bóstwo zabawy, muzyki, dobrych urodzin, opiekunka kobiet. W Tebach była boginią zmarłych; patronką obcych ziem. W dobie Nowego Państwa siedem Hat-Hor było boginiami przeznaczenia, ustalającymi losy człowieka w dniu jego urodzin. W III nomie górnoegipskim była boginią palm, w Memfis Panią Sykomory. Ważnym jej atrybutem, lub wręcz emblematem, był muzyczny instrument - sistrum. Hathor nazywana była także "okiem slonecznym", była Panią Synaju. Czczona głównie w Denderze, gdzie jej kultowym fetyszem był słup zwieńczony kobiecą głową z krowimi uszami. Obrazki: Heket - bogini w postaci żaby, pomocna kobietom przy rozwiązaniu. Hesat - bogini występująca pod postacią białej krowy, czczona jako wcielenie Izydy w mieście Afih, gdzie uważano ją za matkę Anubisa. Izyda, Aset, Eset, Izys - ("tron"), pani słów czarodziejskich; córka Geba i Nut, siostra i żona Ozyrysa, matka Horusa, personifikacja tronu królewskiego (przedstawiana z tronem na głowie). Bogini opiekuńcza i macierzyńska, szukała po całym świecie 14 kawałków męża, aż znalazła. Razem z siostrą Neftydą opłakiwały zmarłego Ozyrysa. Czczona początkowo jako wzorcowa żona i matka, później jako bogini wszelkiej siły twórczej, pani świata zmarłych (misteria). Władczyni nieba i ziemi, początkowo bogini - personifikacja tronu faraona; patronka magii. Bogini której kult w Dolnym Egipcie udokumentowany jest od czasów wczesnodynastycznych; związana z kręgiem ozyriackim. Bardzo prawdopodobne, że jej kult wywodził się z Iseum - miasta w XII nomie dolnoegipskim. Czczona głównie w File, lecz takze na terenie calego Egiptu; podobnie jak inne bóstwa żenskie utożsamiana w różnych okresach z innymi boginiami: Hathor, Bastet, Sachmet, także z Demeter (w okresie hellenistycznym) i Astarte. Po dwudzeistej szóstej dynastii Izydę coraz częściej się przedstawia jako matkę karmiącą, a jej kult rozprzestrzenia się na całe rzymskie imperium. Formy kultu Izydy przetrwały nie tylko kres cywilizacjis egipskiej, ale i całą starożytność. Bardzo popularna w Rzymie, przetrwała w różnych aspektach i odmianach (ikonografia) nawet do czasów renesansu. Przedstawiana jako kobieta, często z tarczą słoneczną pomiędzy krowimi rogami na głowie lub z hieroglifem w postaci tronu, który był jej imieniem. Popularne były brązowe figurki Izydy z małym Horusem na kolanach; też z berłem w dłoni lub znakiem anch, symbolem życia. W wyobrażeniach astralnych występowała jako Syriusz, a Ozyrys jako Orion. W sztuce występowała pod postacią ludzką, nie posiadała żadnego symbolu zwierzęcego. Jej najważniejszymi świętymi okręgami były koptos i wyspa File. Kult Izydy rozwijał się z biegiem czasu, a jako małżonka Sarapisa (zhellenizowanego Ozyrysa) zyskała ogromną popularność w Okresie Ptolemejsko-Rzymskim nie tylko w Egipcie, ale w całym basenie Morza Śródziemnego. W świecie klasycznym była identyfikowana z Ateną, Selene, Persefoną i Tetydą. Gwiazda Syriusz uważana była za jej duszę. Obrazki: Kudszu, Kadesz - bogini zdrowia, małżonka boga płodności Mina. Jako bóstwo pochodzenia syryjskiego Kudszu była czasami utożsamiana z Hathor. Przedstawiano ją nagą z kwiatami lotosu i wężami, stojącą na grzbiecie lwa. Maat - ("prawda"), bogini uważana za córkę Re; uosobienie prawdy, sprawiedliwości, ładu - tak wszechświatowego, jak i społecznego, państwowego. Pełniła niezwykle ważną rolę podczas sądu Ozyrysa. Czczona od Starego Państwa, w wielu miejscach; przedstawiana jako siedząca (rzadziej stojąca) kobieta ze strusim piórem na głowie. Obrazki: Mehet Uret - uosobienie tej części nieba, w której wschodzi słońce i rozpoczyna swój codzienny przebieg po nieboskłonie. Przedstawiana zwykle w postaci krowy, wzdłuż ciała której płyną dwie łodzie słoneczne. Meresger - bogini-wąż mieszkająca na szczycie góry, strzegąca grobowców królewskich w Tebach (dzisiejszy Luksor). Była bóstwem łaskawym, choć miała moc leczenia chorób, ale na grzeszników mogła je zsyłać. Meretseger - bogini zmarłych nekropoli tebańskiej, szzcególnie czczona przez mieszkańców rzemieślniczej osady Deir el-Medinaa. Pierwtonie stanowiła personifikację nekropoli, w ludowych wierzeniach była opiekunką zmarłych oraz tych, którzy ze względu na swój zawód zamieszkowali miasto umarłych - Teby Zachodnie. Wyobrażano ją pod postacią węża-zaskrońca lub jako kobietę z symbolem Zachodu, czyli nekropoli, na głowie. Mut - (imię tożsame fonetycznie z wyrazem "matka", nie jest jednak jasne, czy tak należy je tłumaczyć), lokalna bogini górnoegipska notowana od Średniego Państwa; znaczenie jej wzrosło wraz z Amonem, którego miała być, według mitów tebańskich, małżonką - nosiła wówczas imię Amaunet. Pani Iszeru - okręgu świętego położonego na południe od okręgu Amona w Karnaku. Razem z Amonem i Chonsu tworzyli triadę bóstw tebańskich. Mut identyfikowana była z szeregiem innych bogiń: Bastet, Sachmet, Wadżet. Jako małżonka Amona-Re w Tebach uważana była za personifikację oka słonecznego. Bogini o postaci sępa lub kobiety w nakryciu głowy przypominających sępa, zazwyczaj z koronami Egiptu. Naunet - naczelne bóstwo uosabiające pierwotne wody. Naunet wraz ze swym męskim odpowiednikiem Nun wchodziła w skład Ogdoady, grupy ośmiu bóstw uosabiających siły chaosu. Nebrot - bogini zmarłych. Nechbet, Nekhbet - bogini III nomu górnoegipskiego (odpowiadała więc dolnoegipskiej Wadżet), którego stolicą było Necheb (el-Kab), patronka królewskiej władzy. Kult Nechebet istniał już w Okresie Predynastycznym, gdy politycznym centrum Górnego Egiptu stały się Necheb i Nechen (Hierankopolis). Wówczas bogini zyskała większe znaczenie, stając się nie tylko opiekunką władcy, ale i państwa. Przedstawiana jako sęp lub kobieta w "sępiej czapce" (podobnie jak tebańska Mut). Neftyda - ( het="pani pałacu", "pani domu"), drugorzędna bogini która zawdzięcza swą popularność udziałowi w micie ozyriańskim (opłakiwała śmierć Ozyrysa). Najmłodsza z dzieci Geba i Nut, małżonka Seta. Jak się wydaje, z mężem żyła w separacji i nie posiadała z nim potomstwa, choć Ozyrys był ojcem jej syna Anubisa. W rodzinnym dramacie wiernie stała po stronie Ozyrysa i przez niego, jako opiekunka zmarłych, weszła do kręgu bóstw świata podziemnego. Nigdy nie miała własnego przybytku kultowego, natomiast w Hu (Diospolis Parva) identyfikowana była z Hathor i razem z nią czczona. Grecy identyfikowali ją z Afrodytą i Nike. Przedstawiana jako kobieta z hieroglificznym zapisem swego imienia na głowie. Neit - ( Straszliwa. Była pradawnym bóstwem miasta Sais w Delcie, być może libijskiego pochodzenia. Początki jej kultu sięgają czasów religii pierwotnej, w której Neith była fetyszem składającym się z dwóch skrzyżowanych strzał i tarczy. W Okresie Archaicznym uważana była za opiekunkę królowych. Bogini-wojowniczka w sztuce wyobrażano ją jako kobietę w kornie Dolnego Egiptu na głowie, trzymającą łuk i strzały. Szczególne znaczenie osiągnęła Neith w okresie XXVI dynastii za panowania królów pochodzących z Sais. Grecy identyfikowali ją z Ateną. Neit była także czasami uważana za opiekunkę zmarłych; wprawdzie interpretowanie umieszczania w najdawniejszych czasach strzał i łuku wokół zwłok byłoby zbyt daleko posuniętą dywagacją na temat kultu Neit, lecz już w czasach historycznych jest określana także jako patronka tkactwa i jako taka ofiarowuje bandaże i całuny do zabezpieczania mumii. Nut - kosmiczne prabóstwo, uosobienie sklepienia nieba; wg teologii heliopolitańskiej siostra i małżonka spersonifikowanej ziemi - Geba. Córka Tefnet (wilgoć) i Szu (powietrze). Według mitu ozyriańskiego matka Ozyrysa, Izydy, Neftydy, Seta oraz Re. Z Gebem spłodzili słońce, które Nut rano rodziła, a wieczorem połykała. W wierzeniach w życie pozagrobowe Nut uważano za matkę dusz zmarłych. Jej wyobrażenia umieszczano często wewnątrz drewnianych sarkofagów, aby chroniła zwłoki. Nie posiadała własnego sanktuarium, czczona była razem z innymi bóstwami Wielkiej Dziewiątki. Wyobrażana jako krowa, bądź (częściej) jako kobieta wygięta w łuk, dotykająca ziemi palcami nóg i rąk. Pachet - bogini przedstawiana w postaci lwicy, czczona w Speos Artemidos. Imię jej znaczy Ta, Która Drapie. Jest bóstwem o żywym spojrzeniu i ostrych pazurach. Jej kult miał charakter lokalny. Sachmet, Sekhmet - egip.="mocna, potężna", lokalna, wojownicza bogini-lwica dolnoegipska czczona w Memfis, gdzie uczyniono z Sachmet żonę Ptaha i matkę Nefertuma wraz z którymi stanowiła triadę. Hathor przybierała jej postać, gdy walczyła z ludźmi. W Starym Państwie nazywana była Matką Królów, lecz w jej osobie splatały się straszliwe moce a jej gniew był równoznaczny ze sprowadzeniem chorób i zaraz. Miała wojowniczy charakter. Była personifikacją Oka Słonecznego, a także mocy tkwiących w obrońcy władzy królewskiej. Identyfikowana była z Hathor i Tefnut, a w Tebach z boginią Mut. Król Amenhotep III umieścił w Iszeru aż 600 wielkich posągów Mut-Sachmet w postaci kobiety o lwiej głowie. Przedstawiana jako kobieta z głową lwicy zwieńczoną dyskiem słonecznym, trzymająca znak anch. Obrazki: Sepa - bogini o postaci jadowitej stonogi. Serket, Selket, Selkis - (serket hetyt="dająca oddech gardłu"), niejasnego pochodzenia pierwotne bóstwo o postaci skorpiona, kojarzona ze skwarem słonecznym; w okresie późniejszym przedstawiane także jako skorpion z głową kobiety lub kobieta ze skorpionem na głowie. Od pewnego czasu w gruncie rzeczy utożsamiona z Izydą. W niektórych tradycjach uważana za żonę Horusa i "uzdrawiaczkę". Uważano, że jest jedną z czterech bogiń opiekujących się sarkofagami (wraz z Izydą, Nefetydą i Neith). Seszat - drugorzędna bogini uznawana za patronkę pisma i rachunków, także za patronkę kronikarstwa (stąd uznana za siostrę Tota), zajmująca się również spisywaniem roczników królewskich. Asystowała przy wytaczaniu planów budowli sakralnych, dlatego też czczono ją jako opiekunkę budownictwa i ludzi w nim zatrudnionych. Czczono ją w Hermopolis (tam gdzie Thota). W Heliopolis identyfikowano ją z Neftydą, a obie te boginie pochodziły z miasta Sais w Delcie. Sesza występowała w postaci kobiety ze skomplikowanym symbolem na głowie: składał się on z gwiazdy zawieszonej na półokrągłym łuku zwieńczonym dwoma piórami. Tefnut, Tefenet - (egip.="wilgoć"), prabóstwo kosmiczne, bogini wilgoci, małżonka Szu, razem z nim stanowiąca pierwszą parę bogów stworzonych przez Atuma. Matka Geba i Nut. Mówiono o niej, że powstała ze śliny Atuma. Uznawana czasami za córkę Re. Uosobienie życiodajnej wilgoci. Bogini wilgoci (deszczu) i ciemnych otchłani podziemnych. Przedstawiana jako lwiogłowa kobieta lub lwica, czasem kotka. W micie helioplitańskim przedstawiona w postaci Oka Słonecznego a także Księżycowego. Jej kult był szeroko spopularyzowany, gdyż łączono ją z różnymi lokalnymi boginiami o postaciach lwic. Tenemu - bogini symbolizująca zgubę i bezdroża. Toeris - ( drugorzędne bóstwo, opiekunka ogniska domowego i patronka ciężarnych kobiet, piastunka dzieci. Według niektórych mitów uważana za małżonkę Seta. Kult jej sięga Okresu Predynastycznego, później utraciła swą moc i została zdegradowana do pozycji demona opiekuńczego, czuwającego przede wszystkim nad kobietami i dziećmi. Kult poświadczony stosunkowo późno (od Nowego Państwa) popularny w religijności ludowej. Przedstawieniem Toeris było fantastyczne zwierzę mające głowę hipopotamicy, ludzkie bądź lwie ręce, lwie nogi oraz grzbiet krokodyla lub o ciele hipopotama, głowie krokodyla i łapach lwa. Unut - bogini Hermopolis mająca postać samicy zająca. Jej kult podporządkowany został kultowi Thota już w okresie Starego Państwa. W czasach późniejszych straciła ona swoją pierwotną postać - wyobrażano ją jako lwicę albo węża ureusza. Wadżet - bogini VI nomu dolnoegipskiego, czczona w Buto w postaci kobry-ureusza. Jej imię oznacza Zielona - co wywodziło się od papirusu, będącego symboliczną rośliną Dolnego Egiptu. Wąż-ureusz bogini Wadżet dawał królowi potęgę i władzę. Umieszczano jego wizerunki na koronach królewskich i diademach, stanowił ochronę władcy nie tylko ziemskiego, ale i niebiańskiego. Opiekunka czerwonej korony Dolnego Egiptu.
Albion. mityczne.pl 6 maja 2017. Dawna nazwa Brytanii. Według niektórych teorii nazwa pochodzi od imienia syna Posejdona — Albiona, który osiedlił się na wyspie. Wyspy Brytyjskie były określane w starożytności również jako Brytania (Britannia). W późniejszych epokach nazwa Albion miała charakter literacki. William Blake
Śledź Egipskich Bogów i Boginie Ta aktywność Storyboard That jest częścią planów lekcji dla Mitologia Egipska Przegląd Działań Przed rozpoczęciem lekcji o starożytnym Egipcie lub mitologii egipskiej pomocne jest zrozumienie przez uczniów różnic między ważnymi egipskimi bogami i boginiami. Rozpoczynając to zadanie podczas czytania, uczniowie mogą wypełnić tę tabelę, aby pomóc w śledzeniu ważnych atrybutów każdego boga . Jeśli zostaną zakończone przed przeczytaniem lub przed rozdziałem, badania internetowe mogą być pomocne w ustaleniu domen i cech poszczególnych bogów, które odgrywają znaczącą rolę w mitologii egipskiej. Uczniowie mogą korzystać z naszych stron Encyklopedii Obrazków, aby przeprowadzić wstępne badania nad egipskimi bogami i boginiami! Strony te można wydrukować jako informacje uzupełniające lub w celu przedstawienia uczniom przeglądu. Szablony i Instrukcje Klasowe (Te instrukcje są w pełni konfigurowalne. Po kliknięciu „Kopiuj działanie”, zaktualizuj instrukcje na karcie Edytuj zadania.) Termin płatności: Cel: Wypełnij tabelę egipskich bogów i bogiń. Instrukcje dla uczniów: Kliknij „Rozpocznij zadanie” Zatytułuj każdy nagłówek imionami egipskich bogów i bogiń. Wybierz odpowiednie postacie, sceny i przedmioty, aby zilustrować każdego boga lub boginię. Napisz krótki opis bogów lub bogiń w polach opisu. Pamiętaj, aby uwzględnić unikalne zdolności i funkcje. Kliknij „Zapisz i wyjdź”, aby oddać zadanie. Referencje Planu Lekcji Szablon Mapy Znaków Utwórz mapę znaków postaci w historii. Umieść nazwę postaci w polach tytułów i wybierz znak i scenę, aby je przedstawić. Kiedy czytasz, zapisz się do postaci, odpowiadając na pytania. Biegły 33 Points Pojawiające się 25 Points Początek 17 Points Obraz Postaci i Scena Znaki i sceny są odpowiednie zarówno dla postaci książki. Wiele postaci i scen pasuje do bohaterów książki. Ponad połowa bohaterów i scen nie pasuje do bohaterów książki. Dokładność Notatek Większość informacji o notatkach jest poprawna. Wiele notatek ma poprawne informacje, ale niektóre są nieprawidłowe lub brakuje. Mniej niż połowa informacji o notach jest prawidłowa i istotna. Wysiłek Prace są kompletne, dokładne i zgrabne. Większość fragmentów mapy znaków została przynajmniej podjęta, a praca jest godna. Mapa znaków jest niedokończona i / lub niezorganizowana. Prywatność i Bezpieczeństwo Każda wersja Storyboard That ma inny model prywatności i bezpieczeństwa, który jest dostosowany do oczekiwanego użycia. Darmowa edycja Wszystkie storyboardy są publiczne i mogą być przeglądane i kopiowane przez każdego. Pojawią się również w wynikach wyszukiwania Google. Edycja osobista Autor może pozostawić publiczny storyboard lub oznaczyć go jako niepubliczny. Nierejestrowane storyboardy można udostępniać za pośrednictwem linku, ale w przeciwnym razie pozostaną ukryte. Edycja edukacyjna Wszystkie storyboardy i obrazy są prywatne i bezpieczne. Nauczyciele mogą wyświetlać storyboardy swoich uczniów, ale uczniowie mogą tylko wyświetlać własne. Nikt inny nie może nic zobaczyć. Nauczyciele mogą zdecydować się na obniżenie poziomu zabezpieczeń, jeśli chcą zezwolić na udostępnianie. Edycja biznesowa Wszystkie storyboardy są prywatne i bezpieczne dla portalu przy użyciu zabezpieczeń plików klasy korporacyjnej obsługiwanych przez platformę Microsoft Azure. W ramach portalu wszyscy użytkownicy mogą wyświetlać i kopiować wszystkie storyboardy. Ponadto każdy scenorys może być "udostępniany", gdzie prywatne łącze do storyboardu może być udostępniane na zewnątrz. *(Rozpocznie się 2-tygodniowy darmowy okres próbny - brak karty kredytowej) © 2022 - Clever Prototypes, LLC - Wszelkie prawa zastrzeżone.Pierwszy człowiek według plemienia Algonkinów, który pokonał rasę olbrzymów, a także całe zastępy diabłów, magów i czarowników. Przechwalając się przed. Read More. Rdzennych Amerykanów mitologia. mityczne.pl 6 maja 2017.
obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Bastet (Bast) – w mitologii egipskiej bogini miłości i płodności, przedstawiana jako kot lub kobieta z głową kota. W okresie Nowego Państwa utożsamiana z boginią wojny, Sechmet, a także z boginiami Tefnut i Hathor. Jej kult dotarł do Italii w czasach panowania Rzymian w Egipcie. Większe ośrodki kultu to Bubastis (gdzie odkryto cmentarzysko kotów, jej świętych zwierząt), Memfis, Heliopolis, Teby, Leontopolis, Herakleopolis. Artefaktem bogini było sistrum (uderzany instrument muzyczny), żywiołem zaś ogień i woda. Uznaje się, że była córką boga słońca Re. Partnerem bogini była jej męska forma zwana Basti-czai, Bastet sama była zaś matką Maheesa i według niektórych źródeł, boga księżyca. W wyniku utożsamienia z Mut - Sechmet jej partnerem stał się Ptah, a z Tefnut - Szu. Początkowo z racji urodzenia Bastet była boginią słońca, w późniejszym okresie, pod greckim wpływem przypisywano ją do Księżyca. Bastet posiadała dwa oblicza. Jako bogini płodności i opiekunka ogniska domowego (najczęściej w kociej postaci) uważana była za łagodną boginię opiekuńczą. Jednak istnieją także jej wizerunki z głową lwicy (utożsamiano ją z Sechmet). Postać tę przybierała, aby chronić króla na polu bitwy. Ceniona była za zwinność i siłę. Święta ku czci Bastet obchodzone były głównie w kwietniu i maju. Opisy tych obchodów można znaleźć w pismach Herodota.Fortuna. Fortuna - inaczej Tyche - bogini szczęścia, losu i przypadku. odpowiednikiem greckim fortuny była Tyche. Każde z miast greckich miało własną Tyche. Była ona często przedstawiana z rogiem obfitości i sterem uważano że jej siostra była Nereid, uroczych boginek morskich, drudzy za córkę Prometeusza, jeszcze inni za córkęAgasaya – semicka bogini wojny, później utożsamiana z późniejszą Isztar. Uważana była za boginię bez strachu i wojowniczkę nieboskłonu. Ah Chuy Kak – bóg wojny Majów. Znany pod nazwą Ognia Niszczyciela. Ah Cun Can – bóg wojny Majów. Znany pod nazwą Wężą Zaklinacza. Ahulane – bóg wojny Majów. Znany pod nazwą Łucznika. Al-Qaum – nachabejski bóg wojny i nocy, opiekun karawan. Najprawdopodobniej był najważniejszym bogiem w panteonie bóstw nachabejskich. Alala - córka greckiego demona wojny, Polemosa. Była personifikacją zgiełku wojennego. Grecy wierzyli, że w czasie walki towarzyszy Aresowi, który wykrzykuje jej imię. z tego powodu, żołnierze Hellady, aby dodać sobie adwagi, wykrzykiwali w czasie walki jej imię - Alale alala Anahita (“Niepokalana”) – perska bogini płodności, kobiet i wojny. Występowała jako dziewica ubrana w złoty płaszcz i noszący diamentową tiarę. Jej poświęconymi zwierzętami był gołąb i paw. W syryjsko - fenickiej religii jej odpowiedniczką była Anath. Po podboju przez Persów Babilonu zaczęto porównywać ją do Isztar. Kult Anhity obejmował również nierząd uprawiany w jej świątyniach. Anahit - armenska bogini wojny. Później, obok Mitry, stała się główną boginią armenskiego panteonu bóstw. Anann - celtycka bogini, zwiastująca nadchodzącą śmierć w czasie bitwy. Razem z Badb i Machą, tworzyła trójcę bogin wojny. Anat – bogini wojny i płodności zachodnich Semitów (Kananejczyków, Fenicjan, Kartagińczyków, Syryjczyków), siostra i pomocnica Baala. Z jej osobą utożsamiana jest wojna, matczyność, dziewictwo i nierząd. Ta piękna bogini uwielbiała wojnę, na równi z miłością cielesna. Dobrze obsługiwała się mieczem i łukiem. Kochała brać udział w rzeziach wojennych w czym ujawniał się jej porywczy charakter. Przed każdą bitwą pokrywał swoje ciało henną i zakładał złote i purpurowe ubrania, które swoimi kolorami symbolizowały królewska pozycję boginki. W czasie bitwy ścinała głowy wrogów w szale wojennym o obcięte ręce zawieszała wokół swego pasa. Ze względu na jej rolę, ludzie modląc się do niej prosili o pokój i zaprzestanie wojen. W niektórych krainach składano nawet dzieci w ofierze dla Anat. w starożytnych tekstach odnoszono się do niej rożnymi określeniami, często sprzecznymi ze sobą – od matki bogów, po dziewicę i ladacznicę. Andraste – bogini wojny Celtów brytyjskich. Podczas walk Celtów przeciwko Rzymowi, królowa Boudicca poświęcała życie pochwyconych Rzymianek tej bogini. Aray – bóg wojny Armeńczyków. Uważa się, że jego pochodzenie jest tożsame z greckim Aresem. Czczony był jako bóg, który umiera i odradza się od czasu do czasu. Ares – grecki bóg wojny, syn Hery i Zeusa. Często przedstawiany jako silny fizycznie i wyzywający, Ares był uważany za brutalnego i krwiożerczego boga, używającego czystej siły, by osiągnąć swoje cele. Ze względu na swój okrutny charakter nie był więc popularny i lubiany przez innych bogów. Także wielu Greków miało do niego niejednoznaczny stosunek: jego obecność była postrzegana jako zło konieczne. Jego siostra Atena, bogini mądrości, była boginią strategii wojskowej, podczas gdy rola Aresa w wojnie była bardziej bezpośrednia: Atena - w religii greckiej opiekunka miasta Ateny, bogini wojny, rzemiosła i rozsądku. Była powszechnie czczona przez wszystkich Greków, ale w czasach nowożytnych kojarzona jest przede wszystkim z Atenami, którym dała swoje imię. Przez Rzymian utożsamiana była z Minerwą. W Iliadzie Homera Atena, jako bogini wojny, inspirowała greckich bohaterów i walczy u ich boku; jej pomoc jest synonimem sprawności i siły wojskowej. Również w Iliadzie Zeus, główny bóg Hellenów, przydzielił sferę wojny Aresowi, bogowi wojny, i właśnie Atenie. Moralna i militarna wyższość Ateny nad Aresem wynika po części z faktu, że reprezentowała ona intelektualną i cywilizowaną stronę wojny oraz cnoty sprawiedliwości i umiejętności, podczas gdy Ares reprezentował jedynie żądzę krwi. Cechy, które prowadziły do zwycięstwa, znajdowały się na egidach, czyli napierśnikach, które Atena nosiła, udając się na wojnę: strach, walka, obrona i atak. Jako strażniczka władców Atena, oprócz wojny, była boginią dobrej rady, roztropności, powściągliwości i przenikliwości. Badb – bogini wojny irlandzkich Celtów. Często przybierała postać kruka. Uważana była za boginię często biorącą bezpośredni udział w bitwach, często, swoją magią, przesądzając jej wynik. Tworzyła trójcę z dwiema innymi boginiami wojny – Machą i Morrigan. Belatu-Cadros – bóg wojny i zniszczenia wrogów czczony przez brytyjskich Celtów (głównie w Walii). Rzymianie utożsamiali go z Marsem. Bellona – rzymska bogini wojny, bardzo popularna wśród żołnierzy rzymskich. Jej pochodzenie najprawdopodobniej jest etruskie. Towarzyszyła bogu Marsowi w bitwach. Uchodziła za jego żonę, córkę lub – jak mówią inni – siostrę. Atrybutami Bellony był miecz, hełm, dzida i pochodnia. Często identyfikowana była z grecką Enyo. Burijas – kasycki bóg wojny. Camulus – bóg wojny Celtów zamieszkujących dzisiejszą Belgię. Kult jego był obecny również w Brytanii. Caswallawn – bóg wojny brytyjskich Celtów. Donar – starogermański bóg wojny, siły i grzmotów. Jego odpowiednikiem był Thor. Enyo (“Horror”)– grecka bogini wojny. Utożsamiana jako żona, sistra lub córka Aresa. Często pokazywana była pokryta krwią. W Rzymie utożsamiana była z Belloną. Ekchuah - Czarny Wódz - brutalny bóg wojny Majów, patron poległych wojowników oraz patronem kupców. Z tego powodu był przedstawiany niosąc worek towarów na plecach. On jest reprezentowany jako czarny człowiek z czarną otoką wokół oka, wiszącą dolną wargą i ogonem skorpiona. Erra – starobabiloński bóg wojny, śmierci i nieszczęść. Eshara – chaldejska bogini wojny i zbiorów. Freja - nordycka bogini. Patronowała wojnie i połowie poległych wojowników podlegało jej władzy. Utożsamiana była również czarną magią, przepowiedniami i bogactwem. Gun - afrykański bóg żelaza i wojny. Hadur – węgierski bóg wojny i ognia, syn Złotego Ojca i Jutrzenki. Był postawnym, z długimi włosami bóstwem, uzbrojonym w miedziany miecz i odzianym z miedzianą zbroję. Miał stworzyć legendarny miecz Attyli – Miecz Boga. Inanna – sumeryjska bogini wojny, płodności i miłości. Była personifikacją planety Wenus. Kult jej pojawił się najprawdopodobniej w mieście Uruk. Indra - w czasach wedyjskich był najwyższym władcą bogów. Swoją pozycję zawdzięczał zwycięstwu nad Vritrą - który jako potężny smok pochłoną całą wodę z Ziemi doprowadzając do wielkiej suszy. Po pokonaniu smoka został liderem bogów. Był wówczas uważany za bóstwo wojny, piorunów i burz, największym ze wszystkich wojowników, najsilniejszą z wszystkich istot. Był obrońcą bogów i ludzi przed siłami zła. Jeżdżąc w złotym rydwanie po niebie, był znany również jako bóg piorunów, dzierżąc broń Vajra, niebiański piorun z wyładowaniami atmosferycznymi. W czasie walki używał także łuku, siatkę i hak. Ponieważ był tym, który przyniósł wodę na ziemię, uznawana go również jako boga płodności. Miał również prawo do ożywienia poległych wojowników, którzy padli w bitwie. W późniejszych czasach utracił swoją wielkość i był czczony jako bóstwo pogody. Irmin – germański bóg wojny, czczony jako słup – kolumna, zwana Kolumną Świata. Po każdym zwycięstwie Germanie składali mu ofiary. Podczas chrystianizacji terytoriów opanowanych przez armię Karola Wielkiego, kolumny te zostały zniszczone. Isztar - jedna z głównych bogini Babilonii i Asyrii. Uważana była za boginię wojny, płodności i miłości. Jej kult był także znany w Fenicji. Starożytni wierzyli, że utożsamia ona dwa oblicza planety Wenus, rankiem, jako Poranna Gwiazda, przyprowadza kochanków do swojego łoża aby świętować, wieczorem zaś, jako Wieczorna Gwiazda, przynosi nieszczęście w postaci miecza wojny. Z tego powodu bogini Isztar była patronka miłości i płodności u ludzi jak i zwierząt, łącząc wszystkie istoty w aktach miłosnych. Ponieważ Isztar sama była rozwiązłą boginią, dlatego kobiety lekkich obyczajów traktowały ją jako swoja patronkę. Istniał związany z nią kult poświęconych prostytutek. Jako bogini wojny patronowała ona żołnierzom mezopotamskim w ich częstych wojnach. W czasie bitwy stała ona na plecach lwa trzymając w rękach łuk i strzały. W czasie walki ujawniał się jej porywczy i kapryśny charakter. Także nie jeden z wielu jej kochanków przepłacił życiem bliższe z nią kontakty. Maru - maoryski bóg wojny, współtwórca człowieka i dowódca niebieskich zastępów. Jest inicjatorem kłótni, zazdrości i wszelkich zatargów. Maru nauczył boga Tawhaki sztuki śpiewania oeaz rzucania czarów paraliżujących jego wrogów. Gdy wielki człowiek - wódz, modli się do Maru i odśpiewa właściwy hymn), bóg może do niego dołączyć w bitwie i tak w ten sposób zdecydować o walce na jego korzyść. Hawajska nazwa tego bóstwa to Ku. Menhit (“Ta która przeprowadza rzeźnie”)– egipska bogini wojny w postaci lwicy. Czczona była zwłaszcza w Górnym Egipcie. Menthu – egipski bóg wojny. Przedstawiany był w postaci ludzkiej z głową jastrzębia. Mentu – egipski bóg wojny i zwycięstwa. Był popularny w okresie Średniego i Nowego Państwa. Przedstawiany był w postaci ludzkiej z głową sokoła. Jego atrybutami był topór i łuk. Mextli - bóg wojny Mexików (Azteków) (stąd nazwa kraju), częściej nazywany Huitzilopochtli. Setki ludzi były oferowane mu corocznie jako ofiary. Mexitli był bogiem wojny i burz. Legenda mówi, że urodził się w pełni uzbrojony. Mixcoatl - aztecki bóg polowania i wojny, bóstwo gwiazdy polarnej. Czasem jest inną formą boga Tezcatlipoca, jak wtedy, gdy się pierwszy raz wskrzesił ogień za pomocą firmamentu (obracające się wokół jego osi). Morrigan (,,Królowa Demonów") – celtycka bogini wojny i płodności. Często utożsamiana z krukiem. Miała pojawiać się na polach bitew i napawać się widokiem przelewanej tam krwi. Nazywano ją też Nemain (,,Panika") albo Badb Catha (,,Kruk Bitwy"). Nanaja – sumeryjska i akkadyjska bogini wojny i seksu. Jej kult był dotarł również do Iranu i Syrii. Neit - egipska bogini łowów i wojny. W typowych przedstawieniach Neith jest przedstawiana jako srogie bóstwo, kobieta nosząca czerwoną koronę Dolnego Egiptu, czasami trzymająca lub używająca łuku i strzał oraz tarczy, w innych - harpuna. W rzeczywistości Neit była o wiele bardziej złożoną boginią niż jest to powszechnie znane, a o jej prawdziwej naturze starożytne teksty jedynie napomykają: w celu zachowania tajemnicy starożytni Egipcjanie narzucili jej religijne milczenie, stosując eufemizmy i aluzje, a często opierając się jedynie na symbolach. Była także, np. opiekunką kobiet i małżeństw. Ta egipska bogini wojny, miała tworzyć broń wojowników i strzec ich ciał po śmierci. Neiro - rzymska bogini wojny. Często utorzsamiana była z Belloną i Minerwą. Nike - grecka skrzydlata bogini zwycięstwa. Była opiekunem sportowców i wojowników. Ninurta (“Władca Świata”) - sumeryjski bóg wojny, grzmotów, płodności, deszczu, kanałów. Centrum jego kultu było miasto Nippur. Często przedstawiany był z mieczem sierpowym w ręku i łukiem. Odyn - główny bóg w mitologii nordyckiej, w tym także wojny i wojowników. Opisywany jako mądry, jednooki starzec, Odyn posiadał zdecydowanie najbardziej zróżnicowane cechy spośród wszystkich bogów i nie był tylko bóstwem wzywanym, gdy przygotowywana była wojna (wówczas udzielał rad i rozdawał specjalne dary), ale także opiekował się poezją, zmarłymi i magią. W południowych i zachodnich źródłach germańskich to właśnie Odyn decydował o tym, czy bitwy lub poszczególni wojownicy odniosą zwycięstwo, czy też zakończą bój w inny sposób. Walkirie - kobiety-wojowniczki - przynosiły ciała wojowników zabitych w bitwie do jego specjalnego raju Valhalli; wojownicy ci znani są jako Einherjerowie i podczas Ragnarök staną się siłą uderzeniową Odyna przeciwko nadciągającym siłom podziemnego świata. Mimo swego ponurego wyglądu nigdy nie był przedstawiany jako wojownik (w przeciwieństwie do Thora). Odyna można było rozpoznać po jego nakryciu głowy i płaszczu, długiej brodzie i tylko jednym oku. włócznia Gungnir jest jednym z jego głównych atrybutów. Inne atrybuty to pierścień Draupnir, z którego co dziewięć nocy wykapuje osiem nowych pierścieni, ośmionożny koń Sleipnir oraz dwa kruki - Huginn ("Myśl") i Muninn ("Mądrość"). Onuris – jeden z wielu bogów wojny w Egipcie. Był patronem armii egipskiej. Popularność zyskał od czasów panowania XII dynastii. Resef (“Ogień, Plaga”) - fenicki bóg błyskawic i zaraz. Egipcjanie uważali go również za boga wojny. Był portretowany z tarczą, pałką lub błyskawicą. Jego symbolicznymi zwierzętami był sęp i gazela. Sakhmet - egipska niszczycielska bogini związana z wojną i boską zemstą. Jej imię oznacza "Mocna". Przedstawiana jako kobieta z głową lwicy. Jej głównym ośrodkiem kultu była stolica Starego Królestwa, Memphis. To właśnie tam, była czczona jako członek boskiej triady z mężem Ptahem i synem Nefertum. Czczona była również w Luksorze. Według mitologii egipskiej znana była jako "Niszczycielka Ludzkości". Sakhmet była "Okiem Re", mściwym przeciwieństwem zazwyczaj życzliwej ludziom bogini Hathor. Re wysłał Sakhmet aby zabijać śmiertelników, którzy spiskowali przeciwko niemu. Bogini tak entuzjastycznie wykonywała swoje zadanie, że omal nie zabił wszystkich ludzi. Re aby temu zapobiec dał jej do picia duże ilości piwa, które zostało zabarwione kolorem krwi aby zmylić boginkę. Nietrzeźwy bogini musiał zaprzestać rzezi i ludzkość została ocalona. Sakhmet - jak wierzono - towarzyszyła faraonom w walce. Królowie na wojnie byli opisywani jako Sakhmet w furii, i bogini wspomaganiem ich strzelając strzałami w wrogów. Była też "Panią Zarazy", który mogła spuścić na ludzi i zwierzęta plagi i choroby. Była również czczony jako uzdrowicielka z tych dolegliwości, która sama zesłała na Ziemię. Według mitologi egipskiej znanna była jako "Niszczycielka Ludzkości". Sakhmet była "Okiem Re", mściwym przeciwieństwem zazwyczaj życzliwej ludziom bogini Hathor. Re wysłał Sakhmet aby zabijać śmiertelników, którzy spiskowali przeciwko niemu. Bogini tak entuzjastycznie wykonywała swoje zadanie, że omal nie zabił wszystkich ludzi. Re aby temu zapobiec dał jej do picia duże ilości piwa, które zostało zabarwione kolorem krwi aby zmylić boginkę. Nietrzeźwy bogini musiał zaprzestać rzezi i ludzkość została ocalona. Sakhmet - jak wierzono - towarzyszyła faraonom w walce. Królowie na wojnie byli opisywani jako Sakhmet w furii, i bogini wspomaganiem ich strzelając strzałami w wrogów. Była też "Panią Zarazy", który mogła spuścić na ludzi i zwierzęta plagi i choroby. Była również czczony jako uzdrowicielka z tych dolegliwości, która sama zesłała na Ziemię. Segomo - galijski bóg wojny i - egipski bóg wojny. Był nazywany Panem Wschodu. Jako bóg tego kierunku, Septu chronił egipskie posterunki wzdłuż granic wschodniej i pomagał faraonom kontrolować mieszkańców tych regionów. Set - egipski bóg burz, pustyni, świata zmarłych, chaosu, ucieleśnienie wrogości, a nawet wręcz zła. Jego posąg, często, towarzyszył armii egipskiej w czasie kampanii wojennych. Jako bóg pustyni chronił karawany, podróżujące przez pustynię, ale powodował także burze piaskowe. Doprowadzało to do konfliktów z jego własnym bratem, bogiem płodności Ozyrysem. Według mitologii walka Seta z Ozyrysem o prymat nad Egiptem i bogami, a później konflikt z bogiem Horusem doprowadziła do ostatecznej jego klęski. Ważne sanktuarium Seta znajdowało się w Ombos w Górnym Egipcie, w miejscu jego rzekomych narodzin. Było to również centrum jego kultu. Kult ten był również znany w północno-wschodnim rejonie delty Nilu. Wojowniczy Hyksosi uznawali go jako jednego z ważniejszych bogów. Wybrali oni Seta (władcę Delty i opiekuna cudzoziemców) na główne bóstwo i swojego patrona. Ważne sanktuarium Seta znajdowało się w Ombos w Górnym Egipcie, w miejscu jego rzekomych narodzin. Było to rówież centrum jego kultu. Kult ten był również znany w północno-wschodnim rejonie delty Nilu. Wojowniczy Hyksosi uznawali go jako jednego z ważniejszych bogów. Wybrali oni Seta (władcę Delty i opiekuna cudzoziemców) na główne bóstwo i swojego partona. Światowit - słowiański bóg wojny, przeznaczenia, zbiorów. Posiadał cztery głowy na palu - kolumnie, skierowane w cztery strony świata. Głowy owe utożsamiały powietrze, wodę, ogień i ziemię. Tanit - kartagińska i berberyjska bogini wojny i płodności. W Fenicji jej odpowiedniczką była Isztar. Niektórzy naukowcy twierdzą, że składano jej ofiary z dzieci. Teutates – celtycki bóg wojny, płodności i bogactwa czczony zwłaszcza w Galii. W celu jego przebłagania Celtowie składali mu ofiary ludzkie. Thor - nordycki bóg grzmotów, nieba i rolnictwa. Był ulubionym bogiem wojowników nordyckich, nie tylko jako syn Odyna, wodza bogów, i jego konsorty - Jord (Ziemi), ale także za swoją wojowniczą naturę, wyczyny i funkcje: był obrońcą Asgardu, królestwa bogów, i Midgardu, królestwa ludzi, i jest kojarzony przede wszystkim z ochroną poprzez wielkie czyny zbrojne polegające na zabijaniu olbrzymów. Thor skazany jest na śmierć w Ragnarök, końcu świata i zmierzchu bogów, ale umiera dopiero po zabiciu wielkiego węża swoim potężnym młotem Mjollnirem, umierając od jego trucizny; jego synowie Magni i Modi przeżywają Ragnarök wraz z niewielką liczbą innych bogów i dziedziczą jego młot, którego używają do przywrócenia porządku. Trygłów – trzygłowy słowiański bóg wojny, czczony głównie wśród Słowian zamieszkujących tereny przy Morzu Bałtyckim. Trzy głowy reprezentowały Ziemię, Niebo i Świat Podziemny. Tyr – północnogermański bóg wojny i sprawiedliwości z dynastii Azów. Prekursor Odyna. Uważany był za najodważniejszego z bogów. Wurukatte prohetycki bóg wojny, czczony w Azji Mniejszej. Hetyci utożsamiali go z Zaboabą, bogiem wojny zapożyczonym od Akkadów. Zababa – pierwotnie akadyjski bóg wojny, współmałżonek bogini Isztar. Był opiekunem miasta Kish. Po pojawieniu się Hetytów lud ten zaadoptował tego boga do swojego panteonu, gdzie nadano mu imię Astabis. Zroya - słowiańska wojenna bogini-dziewica. Ściśle związana z Perunem lub jego różnymi wcieleniami.
Mitologia egipskaMitologia egipska – mitologia panująca w Egipcie aż do nadejścia chrześcijaństwa i islamu . Rozwijana przez ponad trzy tysiąclecia istnienia kultury staroegipskiej. BogowiePoczątkowo w Egipcie uznawano wielu bogów . Wyobrażenia podlegały zmianom w zależności od sytuacji politycznej w Egipcie, dominującej grupy i jej przywódcy, postaci bogów były łączone i wierzenia z wczesnego okresu formalizowały 5 wyraźnych grup terytorialnych, wykrystalizowanych z wcześniejszych wierzeń miejscowych:dziewiątka ( Ennead ) z Heliopolis , której głównym bogiem był Atum ósemka (Ogdoad) z Hermopolis , której głównym bogiem był Re Chnum - Satis - Anukis triada z Elefantyny , gdzie głównym bogiem był Chnum Amon - Mut - Chonsu triada z Teb , gdzie głównym bogiem był Amon Ptah - Sechmet - Nefertum triada Memfis , niezwykła o tyle, że bogowie nie byli powiązani przed sformalizowaniem triady, nadrzędnym bogiem był PtahW końcowej fazie, kiedy Egipt znalazł się pod wpływem helleńskim, pozostała triada: Ozyrys , Izyda i Horus oraz ich wróg Set . Każda część triady miała własny ośrodek kultu. Jednak nawet na tym etapie łączenie trwało, Ozyrys i Horus stawali się aspektami tej samej postaci. Cała sytuacja zmierzała w kierunku monoteizmu . Wcześniejsze próby wprowadzenia monoteizmu, przez wybranie jednego z bogów a odrzucenie pozostałych nie powiodły się. ŚmierćSetW wierzeniach egipskich ludzka dusza istnieje również po śmierci ciała i składa się z pięciu części: Ka , Ba , Ach , Imienia oraz Cienia . W celu zachowania tożsamości w istnieniu po śmierci, ciało było balsamowane i mumifikowane . Ciała były tymczasowo umieszczane w trzcinowych trumnach w bardzo gorącym piasku, co szybko wysuszało zwłoki i zapobiegało rozkładowi. Później następował pogrzeb. W późniejszych czasach zaczęły powstawać drewniane groby, rytuały i reguły pochówku były rozbudowywane, komplikował się sposób mumifikacji. Balsamowanie zostało wynalezione w okresie Czwartej Dynastii. Usuwano wszystkie miękkie tkanki, a powstałe miejsca wypełniano rolę odgrywała Księga Umarłych – zbiór prawie dwustu magicznych tekstów, rysunków i pieśni, dopasowywanych każdorazowo do osoby zmarłego, mających ułatwić mu przejście do świata pośmiertnego. W niektórych grobach Księga Zmarłych jest również wymalowana na późniejszych wierzeń, dusza zmarłego zostaje przyprowadzona przed oblicze Anubisa , a ciężar jego serca – zapisu moralności – jest porównywany z ciężarem pióra Maat – bogini prawdy, sprawiedliwości i porządku. Jeśli wynik wypadnie na korzyść zmarłego, to zmarły jest prowadzony przez Horusa do Ozyrysa , w przeciwnym wypadku jest pożerany przez Ammit (por. Am-heh ) – pożeraczkę grzeszników o głowie krokodyla , tułowiu geparda i zadzie hipopotama . BibliografiaTadeusz Andrzejewski – Księga Umarłych Piastunki Kai, Warszawa Andrzejewski – Księga Umarłych kapłana-pisarza Neferhotepa, Kraków Andrzejewski – Opowiadania egipskie, Warszawa Andrzejewski – Dusza boga Re, Warszawa Černý – Religia starożytnych Egipcjan, PIW, Warszawa Hallam – Bogowie i boginie., Wyd. Diogenes, Warszawa Hornung – Jeden czy wielu: koncepcja boga w starożytnym Egipcie., Warszawa Ikram – Śmierć i pogrzeb w starożytnym Egipcie., PIW, Warszawa Lipińska, Marek Marciniak,Magdalena Galewska – Mitologia starożytnego Egiptu, seria: "Mitologie świata", Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa Lorentz – Bóg i człowiek w starożytnym Egipcie, Warszawa Rachet – Słownik cywilizacji egipskiej, Wydawnictwo „Książnica”, Katowice 1994, 2004. Zobacz też Bogowie starożytnego Egiptu Starożytny Egipt ( Tablica chronologiczna ) Mitologia grecka Inne hasła zawierające informacje o "Mitologia egipska": Inne lekcje zawierające informacje o "Mitologia egipska": Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Naukanpjnif2.